Pierwotnie główną rolę w filmie miał grać Richard Widmark, jednak producent filmu Stanley Kramer chciał aby porucznika komandora Queega zagrał Humphrey Bogart.
Dick Powell tak bardzo chciał zagrać rolę Kapitana Queega, że błagał o nią Stanleya Kramera. Ten jednak zdecydowanie odmówił widząc w niej tylko Bogarta.
Akcja filmu toczy się podczas II wojny światowej, mimo to "May Wynn" podczas swojego występu używa mikrofonu zaprojektowanego w latach 50.
Liternictwo na CV 33 jest żółte. Akcja filmu toczy się podczas II wojny światowej więc litery powinny być białe.
Podczas procesu, na tylnej ścianie sali widać część kalendarza. Pokazuje on, że początek kwietnia wypada w środę, sierpnia w sobotę, a grudnia we wtorek. Proces odbywa się prawdopodobnie w 1944 lub na początku 1945 roku. W tych latach, takie dni nie rozpoczynały widocznych na kalendarzu miesięcy. Ostatni raz stało się to w 1942 roku, a po raz kolejny w 1953 roku, czyli wtedy, kiedy kręcony był film.
Przed budynkiem administracyjnym Marynarki Wojennej w San Francisco, gdzie odbywa się proces, większość widocznych samochodów, to modele wyprodukowane po wojnie.
Kiedy Keefer, Keith i Maryk na pokładzie lotniskowca, w samolocie poruszają sterem kierunku, to można wtedy w tle zobaczyć stojącego w hangarze myśliwca Grumman F9F Panther. Ten rodzaj samolotu wszedł do służby w Marynarce Wojennej USA dopiero w 1949 roku.
Model radaru naprowadzającego działka okrętowe na cel, widoczny w filmie na okręcie "Caine", nie był w użyciu do 1950 roku.
Porucznik Barney Greenwald przyjeżdża do budynku sądu w powojennym modelu Jeepa.
Willie w czasie swojej podróży do Parku Narodowego Yosemite, jest świadkiem wydarzenia zwanego Firefall (pokaz ognistego wodospadu, organizowanego przez właścicieli hotelu Glacier Point). Pokaz ten, zawieszono na początku II wojny światowej i wznowiono dopiero po jej zakończeniu, a więc w czasie, w którym rozgrywa się akcja filmu, nie jest możliwe by Willie był świadkiem tego wydarzenia.
Chociaż akcja filmu dzieje się około 1944 roku, to zarówno fryzury kobiet, jak i ich styl ubierania się pochodzą z 1954 roku.
Gdy na ekranie widzimy po raz pierwszy okręt USS Caine, na jego burcie możemy zauważyć duże cyfry, malowane w czasie pokoju. Natomiast w czasie wojny, okręt powinien mieć namalowane o wiele mniejsze cyfry, takie, jakie widać w dalszej części filmu.
Okręt flagowy admirała Williama F. Halseya, o numerze kadłuba 33, to lotniskowiec USS Kearsarge. Okręt ten, został oddany do służby w marcu 1946 roku, czyli już po wydarzeniach przedstawionych w filmie.
Maryk, Keefer i Keith zostają przydzieleni na okręt flagowy admirała Williama F. Halseya, którym jest USS Enterprise. Lotniskowiec ten, faktycznie był okrętem flagowym admirała, ale na początku wojny. W okresie o którym jest mowa w filmie, okrętem flagowym admirała był pancernik USS New Jersey.
Podczas inwazji USS Caine towarzyszy wojskom desantowym. W jednej ze scen, widzimy wtedy instrukcje wychodzące z dalekopisu, na których widnieje literówka. Instrukcja brzmi: "...1000 yards OF shore..." zamiast "...1000 yards OFF shore..." (1000 jardów od brzegu).
Kiedy Queeg siedzi w mesie, pozycja w jakiej trzyma ręce, zmienia się między ujęciami.
W sekwencji, w której szaleje tajfun, widzimy okręt USS Caine najpierw z odległych ujęć, na których to brakuje mu przedniego komina i fokmasztu. W kolejnych ujęciach, już z bliska, widzimy jak obie te rzeczy ulegają dopiero zawaleniu.
W ujęciach, w których USS Caine namierza cel, widzimy że niebo jest czyste, w kilka chwil później, gdy oddaje do niego strzały, niebo jest zachmurzone.
Przed wyjazdem do Parku Narodowego Yosemite, Willie rozmawia z matką. Odległość między nimi zmienia się między ujęciami.
Kiedy matka chorążego Willieego Keitha wkłada mu do kieszeni banknot studolarowy, widzimy, że ten z niej wystaje. Kiedy Willie odwraca się by odejść, pieniądze już nie wystają.
Podczas pierwszego spotkania oficerów z kapitanem Queegiem, do mesy wchodzi starszy marynarz. W tym momencie, kamera pokazuje kapitana od tyłu, trzymającego lewą rękę na stole. Gdy kamera zmienia ujęcie i zaczyna pokazywać go od przodu, kapitan ni stąd, ni zowąd trzyma rękę na krześle.
Kiedy chorąży Harding opuszcza okręt, informuje Maryka, Keefera i Keitha o truskawkach. W ujęciu pokazującym całą grupę, widać statek oraz leżący w tle ekwipunek. W poszczególnych ujęciach samego Hardinga, w tle widoczne są tylko puste ściany.
Przed spuszczeniem za burtę trału morskiego, USS Jones ma wymalowany numer 383. Po wciągnięciu urządzenia z powrotem na pokład, ma już numer 378.
Postać kapitana Queega, grana przez 53-letniego Humphreya Bogarta, jest wyraźnie zbyt "wiekowa", jak na osobę, która ukończyła akademię wojskową w 1936 roku.
Nieudana wizyta Admirała Halseya pokazana w filmie, była kręcona na okręcie USS Kearsarge (CV 33).
Zdjęcia do filmu kręcono w Los Angeles (Kalifornia, USA), w bazach wojskowych w Pearl Harbor (Hawaje, USA) i na wyspie Treasure (Kalifornia, USA), a także w Parku Narodowym Yosemite (Kalifornia, USA).
Kiedy Humphrey Bogart w filmie łamał chleb na drobne kawałki miało to symbolizować pogarszający się stan psychiczny granego przez niego bohatera Queega, pracujący przy filmie doradca wojskowy orzekł bowiem, że żaden oficer marynarki nigdy nie jadłby w ten sposób.
Aktorka Donna Lee Hickey przyjęła nazwisko granej przez siebie w filmie bohaterki May Wynn za swój pseudonim arystyczny. Używając tego pseudonimu zrealizowała ona kolejne osiem filmów. Bohaterka powieści Hermana Wouka również sama wybrała nazwisko May Wynn na swój pseudonim artystyczny.
Przygotowania do realizacji tego fimu trwały blisko 15 miesięcy.
Twórcy filmu długo przekonywali Marynarkę, niechętną temu projektowi na zgodę na jego kręcenie. Chodziło głównie o fakt, iż twórcy filmu podczas kręcenia chcieli korzystać z personelu i wyposażenia Marynarki Wojennej USA, a aby to było możliwe musieli wcześniej uzyskać na to aprobatę dowódctwa Marynarki. Sama Marynarka Wojenna miał zastrzeżenia do tematyki filmu, poruszającej kwestę buntu na okręcie, dowódcy obawiali się bowiem, że widownia pomyśli iż fim oparty jest na faktach autentycznych i opowiada prawdziwą historię buntu na okręcie. Twórcą filmu udało się jednak dojść do komrpomisu z dowództwem, gdy obiecali dołączyć na począteku filmu komentarz, iż nie powstał on w oparciu o prawdziwe wydarzenia, i że na okręcie Marynarki Wojennej USA zdarzenia pokazane w filmie nie miały nigdy miejsca.
Zdjęcia do filmu kręcono od kwietnia 1953 do stycznia 1954 roku.
W tym filmie blizny na twarzy Vana Johnsona są prawdziwe. Podczas kręcenia zdjęć do "A Guy Named Joe", Johnson miał wypadek samochodowy i wypadł przez przednią szybę. Chirurgia plastyczna w tamtych czasach nie była w stanie usunąć ich całkowicie. W związku z tym, we wszystkich późniejszych filmach przykrywał je makijażem, lecz dla tego filmu zrobił wyjątek, gdyż blizny idealnie pasowały do wyglądu bohatera, którego odgrywał.
Większość hollywoodzkich producentów nie chciała podjąć się ekranizacji bestsellera Hermana Wouka "Bunt na okręcie", ponieważ wiedzieli, że jedynym sposobem nakręcenia filmu, jest pełna współpraca z Departamentem Obrony, który na pewno naciskałby na wprowadzanie zmian w filmie (Departament nie krył się z krytyką książki i zawartym w niej opisem Marynarki Wojennej USA). Niezależny i niezrażony tym faktem producent Stanley Kramer za 60.000 dolarów zakupił prawa do ekranizacji powieści. Gdy książka zdobyła nagrodę Pulitzera, a przez to również i wielką popularność, Departament Obrony musiał złagodzić swój stosunek do powieści i ostatecznie w 1952 roku, zatwierdził przedłożony przez Kramera scenariusz.
W filmie, okręt USS Caine "zagrał" niszczyciel min USS Thompson.