Saoirse Ronan. Zawsze kiedy jest obsadzana w jakimś filmie, czuję się jakbym widział anioła. Chociażby The Host - Intruz, wzbudził we mnie skrajne emocje, wątpię by kto inny zagrał tą rolę w tak subtelny niepowtarzalny sposób. Tak było i w tym wypadku. Magia aktorki, dusza artystyczna i twórcza sprawiła, że wszedłem w tunel czasoprzestrzeni, zapomniałem o wszystkim. Zszokowany wydarzeniami w filmie zamarzłem, później poczułem spokój, zahamowałem, zacząłem się zastanawiać jak kruche jest życie. To muzyka, to ujęcia kamerą, aktorzy, to kunszt dobrego scenariusza połączony z dobrym wyreżyserowaniem. Rzadko powstają takie filmy, bo są bardzo pouczające, wymagające. Często kończą się nie tak jak powinny, zostawiona zostaje seria pytań "co jeśli?". Film nie jest dla każdego, kto szuka szybkiej akcji, strzelaniny, mordobicia. Film powstał by ukazać nas samych w innym spojrzeniu, spojrzeniu osoby, która chce przekazać coś więcej niż tylko teksty, sceny. Do takich filmów trzeba trochę czasu, należy poukładać sobie wszystkie dotychczasowe filmy w szeregu i pomyśleć co mają wspólnego. Nostalgia anioła to film tragiczny i smutny, bardzo przejmujący. Czujesz jakbyś był w centrum akcji, przeżywasz, trwasz w napięciu do ostatniej chwili, po czym stajesz się wolny, kiedy dobro zwycięża, ból w sercu przemija i nastaje czas przebaczenia i zrozumienia dlaczego to się stało. Ta historia jest jedną z setek tysięcy. Warto poświęcić te 2h na choćby zrozumienie czym jest miłość, zaufanie, troska i wiara. Piękny obraz uświadamiający, że nie ty decydujesz jak to wszystko się skończy, bo nawet najgorszy wróg okaże się dobrym przyjacielem, a najlepszy przyjaciel twoim przyszłym katem.